Drama



Magdalena Jewuła

Członkini KNPO, I rok PSO



Terapia za pomocą dramy


          Źródło: http://menorah.org.uk


       
Drama należy do teatroterapii czyli zajęć mających za zadanie "leczenie" przez sztukę. Wykorzystywana jest w pedagogice i może być prowadzona przez pedagoga, psychologa, nauczyciela, terapeutę, animatora czy instruktora. Odbiorcą jest uczeń, dziecko (niepełnosprawne umysłowo lub fizycznie, a także osoby pełnosprawne). Dramę wykorzystuje się w czasie zaburzeń takich jak: nieśmiałość, trudności w nauce czy agresja. "Jest metodą pedagogiczną, która ułatwia i przyspiesza naukę oraz wszechstronne dojrzewanie dziecka do społecznego i twórczego życia.”[1] Drama jest formą improwizowaną. Uczestnicy improwizują wokół fikcyjnych zdarzeń i sytuacji. Jest to psychopedagogiczna metoda stosowana do pracy z jednostką bądź grupą, której zadaniem jest rozwój uczestników. Jest też nazywana pracą dydaktyczno – wychowawczą.[2] Prowadzący zajęcia powinien mieć takie cechy jak : „otwartość i przejrzystość”, ponieważ pozwalają one na ryzyko bezpośredniości i uczciwości we wzajemnych kontaktach.”[3]   
         Bardzo ważna jest umiejętność wprowadzenia uczestników w odpowiedni nastrój, dzięki któremu będą oni mogli pokonać psychiczne blokady przed okazywaniem emocji. Drama pozwala dowiedzieć się wiele o sobie samym, stworzyć „bank doświadczeń” i nauczyć konstruktywnych rozwiązań w różnych sytuacjach życiowych.
[4]

Cele dramy:

*rozwój osobowości

*rozwój ekspresji i uczuciowości

*kształtowanie wyobraźni

*zdolność panowania nad emocjami

*integracja grupy

*rozwój zdolności empatycznej

*kształtowanie wrażliwości

*doskonalenie umiejętności wyrażania uczuć

*umiejętność werbalnej i niewerbalnej komunikacji społecznej

*doskonalenie mimiki twarzy

*uświadomienie własnej indywidualności

*doskonalenie ekspresji ciała

*doskonalenie umiejętności wyrażania uczuć

*wzbogacenie słownictwa

 *pomoc w wyrażaniu nieuświadomionych i tłumionych uczuć

 

            Punktem wyjścia ćwiczeń dramowych może być: pojęcie ogólne , scenariusz, wiersz , muzyka czy wspomnienia uczestników. Można wyróżnić kilka technik dramowych, m.in.: rola-maska, gorące krzesło, stymulatory, opowiadanie historii w kole, pięć poziomów świadomości, ancypacja i retrospekcja,  płaszcz eksperta, rysunek, plan, zabawa, kostium, wywiad, etiuda pantomimiczna.

            Warto pochylić się nad Pięcioma poziomami świadomości. Polegają one na zadawaniu pytań przez terapeutę. Pytania mają za zadanie uświadomienie uczestnikom celowości ich działania. Od niskiej świadomości przez szereg pytań dochodzimy do tzw. Wysokiej świadomości. Pytania brzmią następująco:

1)      „Co teraz robisz?”

2)      „Dlaczego to robisz?”

3)      „Co chcesz osiągnąć przez wykonanie określonej czynności?”

4)      „Skąd wiesz, że takie zachowanie jest odpowiednie w danej sytuacji?”

5)      „Co jest dla Ciebie ważne w życiu?”[5]

            Możemy też wyróżnić trzy fazy: faza przygotowawczą, faza rozgrzewki i faza właściwa. Pierwsza polega na wyłonieniu osób , które będą  pełnić rolę liderów grupy , doborze odpowiednich technik i dramowych strategii. Stosuje się wtedy ćwiczenia rozluźniające i wyciszające. Rozgrzewka przygotowuje uczestników do wejścia w swoje role , natomiast ostatnia  faza polega  na odegraniu ról  i w następne - ich omówieniu.[6]

            Aktualnie pedagogika wykorzystuje dramę jako pomoc w nauczaniu różnych przedmiotow szkolnych oraz   w kształtowaniu osobowości  młodego człowieka, przez rowijanie jego wyobraźni i wrażliwości, udoskonala umiejętności współpracy z innymi ludźmi i uczy aktywnej twórczości.[7]                                   



[1]H. Machulska, Środki teatralne w procesie nauczania i wychowania (2), „Drama” 1992, nr.2 s.7

[2]J. Andrzejewska, Gry dramowe w pracy bibliotecznej z dziećmi, „Poradnik Bibliotekarza” 1996 , nr.4, s.1

[3]J.Tatarowicz, Drama metodą wspierania rozwoju jednostki. Cz.1 : Nie dyrygowanie , lecz stwarzanie szans, „Drama” 1997, nr.19, s.5

[4]M.Pietrusza-Budzyńska, E.Szadura, Teatralna terapia, „Problemy Poradnictwa Psychologicznego – Pedagogicznego”, 1998, s.129-131.

[5]H. Machulska, Środki teatralne w procesie nauczania i wychowania (4), „Drama” 1992, nr4, s.8; Dyduch B, O dramie…, op. Cit., s.28

[6]J.Andrzejewska, Gry dramowe…, op.cit., s.2; M.Muchalska, O czym nauczyciel dramy wiedzieć powinien, „Drama” 1997, nr 16, s.9-10.

[7]K. Milczarek – Pankowska, Funkcje dramy… op.cit., s. 131-136

Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja